Samozagłada?...

 Wydawałoby się, że jest już tak kiepsko, że należałoby zacząć nieco studzić nastroje społeczne a tu- jakby na przekór wszystkiemu- wciąż dorzucają do pieca: a to wojskowi będą sprawdzać, czy lekarze nie poukrywali łóżek covidowych, a to Czarnek pohukuje na nauczycieli, a to zakupiono /chyba już, w każdym razie na pewno w planach!/ nowe samochody dla rządu, a to... każdego dnia coś nowego, coś irytującego, coś co wcale ludzi nie uspokoi.

Zupełnie tego nie rozumiem. Tacy zadufańcy, którzy są święcie przekonani o bezgranicznej miłości suwerena, czy też liczą, że uda im się zastraszyć te rzesze ludzi na ulicach?... A może testują wytrzymałość, liczą na przeczekanie, na zniechęcenie, na opuszczenie rąk?... Nie wiem. Nie jestem socjolożką ani politolożką, ale moja intuicja mi podpowiada, że wkurzona młodzież tak łatwo nie odpuści. Tym bardziej, że nie jest sama. Pis zraził do siebie nadzwyczaj skutecznie różne grupy społeczne: lekarzy, nauczycieli, rolników, przedsiębiorców, ludzi kultury... wymieniać dalej?... Tego się już nie da zakopać ani od siebie odsunąć.

Pojawia się optymizm. To musi walnąć, choćby pod własnym ciężarem. Kiedy? Nie wiem, zobaczymy, ale sądzę, że wcale nie tak długo! I zaczynam utwierdzać się w przekonaniu, że dożyję tego dnia /o ile covid nie sieknie mnie wcześniej... ;)/

 

 

Marzy mi się taki kraj: otwarty, przyjazny, tolerancyjny.

I wierzę, że taki kiedyś będzie!!