Wymagam od siebie, czyli: chcę, muszę, powinnam

 Dzisiejszy mem sprowokował mnie do przeprowadzenia odrobiny autoanalizy i zastanowienia się, jaki wpływ na moje życie miały owe trzy tytułowe czasowniki.

A wpływ miały niebagatelny, bo wychowywana byłam w duchu- "powinnam" i wciąż miałam poczucie, że nie dorastam, nie nadążam, nie zasługuję. Toteż, aby wyrównać niedobory, bez większego zastanowienia do owego "powinnam" całkiem dobrowolnie dołożyłam "muszę", podczas gdy "chcę" pozostało tak daleko w tyle, że całkiem o nim zapomniałam. Krótko mówiąc obowiązki zawsze były na pierwszym miejscu a przyjemności na ostatnim. Nie przyszło mi tylko do głowy, że gdzieś po drodze gubię normalność, zatracam coś istotnego, że powoli staję się zaprogramowanym robotem, że mnie samej ze sobą zaczyna być niewygodnie i dosyć niemiło.

Dość późno zrozumiałam, że jeśli coś chcę zrobić, to zrobię to dużo lepiej  niż gdy uznam jedynie, że powinnam lub co gorsze- muszę.

Z zazdrością słuchałam, czytałam o kobietach, które żyły, jak chciały a nie tak, jak wyznaczył im los. I żeby nie było! Los ma nikły wpływ na nasze życie, choć niewątpliwie zdarzają się sytuacje ekstremalne i nieprzewidywalne, ale w znacznej mierze życie programujemy sobie sami... na los lubimy zwalać winę, żeby choć trochę winy zdjąć z własnych barków.

Starość to fajny czas /pod warunkiem, że jest jakie-takie zdrowie!/: niczego już nie muszę, niczego nie powinnam, żyję jak chcę i chociaż to życie jest zaledwie mikroskopijnym okruszkiem dawnych marzeń, to przecież poznałam i doceniłam, czym jest wolność.

I tym optymistycznym akcentem wkraczam w nowy tydzień, życząc Wam wszystkim zdrowia, pogody ducha i nadziei na lepsze dni! :)