Prace trwały dość długo, natyrałam się jak dziki osioł i to niekoniecznie ciężkimi pracami, raczej dreptaniem z kąta w kąt i przestawianiem drobiazgów, i podmiataniem, i ścieraniem, i przenoszeniem z jednego pomieszczenia do drugiego.
Już, już wydawało się, że któreś pomieszczenie jest gotowe, po czym wjeżdżały różności w pudłach i pudełkach i bajcykiel robił się od początku, tyle że już z czystymi ścianami i sufitem. Nawet nie mogłam poprosić pani o pomoc w sprzątaniu, bo niby co miałaby robić?...
No a teraz...
Siedzę w fotelu, rozglądam po pokoju i napawam własnym szczęściem. Wszystko posprzątane, lśni czystością- na ostatni etap poprosiłam panią, bo jednak sama nie dałabym rady. Wolę nie zgrywać chojraka i nie łazić po drabinie, bo zmysł równowagi już nie taki i lepiej byłoby sobie i rodzinie krzywdy nie zrobić... ;)
Ale mi dobrze!
Kocham Cię Synku i jestem Ci bardzo, bardzo wdzięczna! :))
No pięknie, dobrze tak siedzieć w fotelu i podziwiać nowe dzieło, dzieło rąk Twoich i syna,
OdpowiedzUsuńSzkoda że nie miałas krokomierza ,ciekawe ile kilometrów byś miała na liczniku.I spokój na jakiś czas.
Trochę by się kroków nazbierało!!! ;))) A spokój- myślę- na długo. Dwoje nas, starych dziadków, to i brudzić specjalnie nie ma komu... ;))
Usuńach, te synki... Kiedy trzeba - neutralizują nastroje (poprzedni wpis), kiedy indziej pomalują ściany...
OdpowiedzUsuńFajne chłopaki!
:)
Oj, tak, Małgosiu! Na dzieci narzekać nie mogę- naprawdę są bardzo fajne! :))
UsuńNapawaj sie do imentu, zasluzylas sobie 👍 a syn wspanialy czlowiek 😘
OdpowiedzUsuńDzięki za miłe słowa, Lucy- to jak miód na serce! :))
UsuńNajprzyjemniejszy moment remontu - to koniec remontu!
OdpowiedzUsuńPięknego weekendu :)
Sama prawda. Tej radości z niczym się nie da porównać!;))
UsuńJa też Ci życzę udanego, miłego weekendu! :)
Masz wspaniałego Syna :) Pozdrawiam serdecznie :)
OdpowiedzUsuńTeż tak uważam. Pozdrawiam serdecznie. :))
UsuńOj, mnie tez to czeka i aż się boję. Najbardziej nie lubię etapu rozgardiaszu, gdy siedzę bezczynnie w bałaganie ze świadomością, że chaos narasta...
OdpowiedzUsuńDrobne prace wykonuje jeszcze mąż, ale do sufitów pewnie najmiemy kogoś, bo syn daleko. Przerażeniem napawa mnie kuchnia!
Brawa dla syna!!!
U mnie z kuchnią też był największy problem. Powiem Ci, że zadziwiająco spokojnie przeżyłam wszelkie niedogodności i narastający chaos- może dlatego, że już się tego odnawiania doczekać nie mogłam, więc byłam szczęśliwa, że już! A że dość długo trwało-trudno! Co się zaczęło, musi się przecież skończyć! ;))
UsuńOch, znam to uczucie, kiedy siadasz po skończonej pracy, pachnie farbą, wszystko na swoim miejscu, a ty popijasz herbatkę i się NAPAWASZ! Całuski wielkie
OdpowiedzUsuńNo!! Ten zapach! Biel! Pełna satysfakcja! :)))
UsuńBuziaki.
No przecież Ci się to po prostu należało! :-))))
OdpowiedzUsuńZadowolenie z dobrze wykonanego remontu! ;-))))
I czerpię z tego wora zadowolenia pełnymi garściami!!:)))
UsuńWiesz Matyldo, taki remont z udziałem dzieci jest fajnym momentem potwierdzającym więź, bliskość, miłość po prostu. Do licha z bałaganem! W końcu da się z nim uporać a wspomnienia zostają :))) Z moich wyczynów remontowych na Ursynowie mam fotograficzną dokumentację i z rozrzewnieniem oglądam. Teraz jest zupełnie inaczej, Mały urządził po swojemu ale wspomnienia są:))) Serdeczności!!!
OdpowiedzUsuńZaskoczyłaś mnie, Aniu! Szczerze mówiąc o takim poczuciu bliskości nie pomyślałam, ale niewątpliwie masz rację! Serdeczności dla Ciebie! :))
Usuńzazdroszczę, że już po. My z PaneMężem dopiero będziemy robić remont, wszystko przed nami. Już się boję, ale niestety już bardziej odwlekać się nie da!
OdpowiedzUsuńNajtrudniejsze jest podjęcie decyzji i początek opróżniania pomieszczeń. Potem już leci! ;)
UsuńJa staram się nie rozglądać zbyt uważnie po naszym mieszkaniu.
OdpowiedzUsuńJa też się starałam, ale dłużej się nie dało... ;)
Usuń