Helena jej było...

Wczoraj były imieniny Heleny. 
Mam koleżankę/znajomą o tym imieniu. Kontakty w gruncie rzeczy wyłącznie okazjonalne: imieninowo- świąteczne. Zadzwoniłam.
Z tamtej strony pesymizm aż kapał. Pomyślałam, że życie w permanentnym poczuciu przygnębienia musi być ogromnie przytłaczające... 
Ale nie o tym chciałam.
To samo imię nosiła moja Ciocia a też i Wujenka-widocznie w owym czasie to właśnie imię było dość popularne /jeszcze nie było mody na Dżesiki czy Brajanów...;)/. I moja pamięć podrzuciła mi garść ciepłych wspomnień.
Z Wujenką kontakt był rzadszy, natomiast Ciocia Hela bywała u nas a i nas- swoje siostrzenice- gościła zawsze ogromnie serdecznie.  Zawsze postrzegałam Ją jako nowoczesną wyzwoloną kobietę, z którą można było o wszystkim pogadać. I nie miało znaczenia, że nie pracowała zawodowo- była ze wszystkim na bieżąco a dwa radia w pokoju nastawione były na dwie różne stacje: Wolną Europę i Głos Ameryki. Dobre ustawienie to była połowa sukcesu, bo obie stacje były permanentnie zagłuszane, toteż często wyłapywało się szczątki informacji spośród trzasków i szumów.
No i Ciocia paliła papierosy i malowała rzęsy i brwi, co dla kilkuletniego wiejskiego dziecka z tamtych lat było niebywałą, wręcz  obrazoburczą  ekstrawagancją, szczególnie w zestawieniu z obrazem Matki, która nosiła się ubogo i surowo, niemal jak zakonnica...
Bardzo ciepło wspominam Ciocię, jej otwartość, jej serdeczność i szczerość i naszą wspólną radość z każdego spotkania- czy to w naszym domu, czy u Niej.
Dawno już nie żyje, ale wciąż żyje we mnie, w moich wspomnieniach. I cieszę się, że miałam taką Ciocię...