Samotny wśród tłumu?...

Nie siedzę przed telewizorem godzinami, ale wyrywkowo oglądam.

                                           /zdjęcie z Onetu/
Co myślę?
Myślę, że to dobry, wrażliwy człowiek, skromny i otwarty na ludzi, towarzyszący im w wędrówce przez życie- ze wszystkimi jego progami, przeszkodami i zakrętami.
I myślę, że jest szczery, że nie ma w nim fałszu, że jest, jaki jest- i że to akceptuje.

Patrzyłam na niego w Oświęcimiu. Poprzedni papieże też samotnie przekraczali bramę obozu a przecież ich samotność odbierałam inaczej: czasowo, cząstkowo. Po chwilach samotności wtapiali się w najbliższe otoczenie i widać było, że są wśród swoich.
Papież Franciszek jest sam, choć również otoczony ludźmi chcącymi ogrzać się w jego cieple. 
Gdzie zatem różnica? W istocie rozumienia papieskiego nauczania- tak mi się przynajmniej wydaje.
Cała jego obecna otoczka- duchowieństwa i rządowych władz- klei się do papieża, choć jego słowa jakby kogo innego dotyczyły, jakby dla gospodarzy nie miały żadnego znaczenia, jakby papieża próbowano oszukać sztuczną gościnnością, fasadowością pozbawioną głębszych treści...

Na mnie Franciszek zrobił wrażenie życzliwego, uśmiechniętego, ale smutnego samotnego człowieka otoczonego jeśli nie przeciwnikami, to ludźmi całkowicie zaimpregnowanymi na sens i znaczenie jego słów. Więc nie ma nadziei?... 
Jest! Jest w tych młodych ludziach, którzy przyjechali do nas dla niego i którzy pokazali, że wiara nie musi być oparta na lęku i zakazach, że wiara może być radosna i roztańczona, łącząca a nie wykluczająca.

Papież Franciszek jest całkiem inny od poprzedników. Być może ziarno dobra i ludzkiej solidarności, zasiane jego ręką, przyjmie się na dłużej?...