Stare przedmioty

 Co jakiś czas nadziewam się na tematykę z cyklu: - A pamiętasz?... I kiedy zobaczyłam...

...to zwyczajnie zachciało mi się śmiać! Stary przedmiot- dobre sobie! ;))

Nokii byłam wierna przez całe lata i świetnie mi służyła. Byłam w niej zakochana i z dużymi oporami dałam się namówić na dzisiejszego smartfona, ale i obecnie ciężko byłoby mi powiedzieć, że to stary przedmiot.

Dziś opowiem o starych przedmiotach, o NAPRAWDĘ starych przedmiotach!

Po wojnie każdy tak jak mógł, starał się być w miarę możliwości samowystarczalny. Moi rodzice mieli krowę i chyba jakieś owce. Krowę pamiętam, owiec- nie, ale przypuszczam, że musiały być, skoro było tak dużo wełny do przędzenia. I to już był przydział prac domowych dla babci. Babcia wystawiała kółko, nakładała wełnę i zaczynał się nasz czas: babciowo- wnuczkowy.

Uwielbiałam te wieczory, kiedy babcia równomiernie naciskała nogą coś na kształt drewnianego pedału, kołowrotek furkotał, w rękach babci przesuwała się równiutka cienka wełniana nitka a babcia śpiewała albo opowiadała nam bajki.

Siadałyśmy wtedy blisko niej na stołeczkach, słuchałyśmy jak urzeczone i nigdy nie było dosyć, choć przecież i opowieści, i piosenki musiały się powtarzać.

Nie próbujcie łapać mnie za słowa, bo całego ciągu technologicznego produkcji wełny nie pamiętam, wiem jednak, że po zgręplowaniu i sprzędzeniu wełna była dość brudna, trzeba ją więc było "przerobić" na motki, uprać, wysuszyć i dopiero potem zwijać w kłębki.

Do tego służyło motowidło!

Zastanawiam się teraz, dlaczego dość często nasze ręce, przy zwijaniu wełny w kłębek, zastępowały motowidło...

Prawdopodobnie uprana wełna częściej mogła się splątać, odwijana z motowidła; ludzkie ręce są uważniejsze, szybciej reagują na zaistniałą trudność...

Jak lubiłam wieczory z babcią i przędzeniem wełny, tak nie znosiłam gotowych wełnianych produktów. Gryzły i były bardzo nieprzyjemne dla ciała. Mama z wełny robiła swetry a na krosnach szaliki, w które co pewien odstęp wplatała czerwony kordonek, żeby choć trochę przełamać szarzyznę wełny.

Nasze grymasy jakoś jednak były brane pod uwagę, bo pamiętam swetry z króliczej wełny. Rodzice hodowali angory, bo te dawały i wełnę, i mięso. Sweterki były cudne: cieplutkie i milutkie, ale miały niezaprzeczalną wadę: fatalnie "obłaziły" i ciemna spódniczka już po paru chwilach pełna była bielutkich siepów. 

Zastanawiam się teraz, jak babci udawało się prząść tę króliczą wełnę i - nie pamiętam!

No to jeszcze jeden przedmiot z tamtych lat.

Kiedy ojciec, po powrocie skądś tam, siadał siadał na krześle i lekko unosił nogę, to było wiadomo, że zaraz padnie hasło: ciągnij!

Bardzo często po wojnie mężczyźni chodzili w oficerkach a że nogi mieli zabezpieczone onucami, to zdjęcie takich butów wcale nie było łatwe, samemu- niemal niemożliwe. Dziecięca siła nie zawsze mogła sobie z tym poradzić i wtedy padało kolejne hasło: przynieś psa!

To dość prymitywne urządzenie było jednak skuteczne i nogę z buta ostatecznie udawało się oswobodzić.

Bez większego trudu udało mi się ten rysunek w internecie znaleźć, co mnie niepomiernie zdziwiło, bo obok /trochę mniej topornych/ przedmiotów były ceny a więc psa można kupić i dziś, ale kto dziś jeszcze w oficerkach chodzi?!...

Bądźmy mili dla siebie! I zdrowia! :))