Siostra męża to szwagierka, czyli: poprawić Asnyka.

Jakkolwiek absurdalnie by tytuł nie zabrzmiał, to zaraz się wszystko wyjaśni.

Wczoraj zadzwoniła H.- moja szwagierka. /Kilkakrotnie o niej wspominałam- w czasach przedpandemicznych spotykałyśmy się dość często na wspólne wypady do kina, muzeum czy zwyczajne pogaduchy w kawiarni albo poszwendanie się po sklepach/.

Ilekroć się spotykamy albo rozmawiamy przez telefon, daje mi tyle akceptacji, tyle ciepła i dobra, że trudno mi to udźwignąć. Ale wczoraj przeszła samą siebie i  spłynęła na mnie taka fala uznania i komplementów, że mało nie zapadłam się pod ziemię. Przypomniała mi, że przed laty /może 20, może 30.../ napisałam jej życzenia bożenarodzeniowe w formie wiersza i nawet mi go przeczytała.

Faktycznie, był czas, kiedy wiązałam rymy jak kozie ogony a Częstochowa co i rusz się kłaniała...ale w końcu nic w tym nadzwyczajnego, bo co druga młoda kobieta ma ciągoty poetyckie i u jednych one mijają bezboleśnie, u innych zostają na dłużej. Ja należę do tej pierwszej grupy, ale...

Pomyślałam sobie, że za tyle ochów i achów należy się H jakieś wyraźne podziękowanie i wymyśliłam, że zadedykuję jej notkę i napiszę najpiękniejszy wiersz, na jaki jeszcze w ogóle mnie stać! Och, Boh ty moj! A to mi dowcip wyszedł! ;)))

Kochana moja H.! Nic z tych rzeczy! Nie dostaniesz ode mnie wierszyka z dedykacją! Albo mi mózg wyłysiał doszczętnie, albo urealnił się samokrytycyzm, w każdym razie nie odważyłabym się obdarować Cię chłamem wierszoklety-samozwańca. Zbyt wiele jesteś warta! Dlatego pozwól, że zamiast rymowanki obdaruję Cię bukietem podebranym z internetu a gdy się znowu spotkamy, w co nie wątpię, to postawię Ci kawę i ciacho! :))

-------------------------------------

Dobra, dobra! A co ma do tego Asnyk?!... Ano ma! ;)

Kiedy już dotarło do mnie, że żadnego wierszyka nie napiszę, przyszedł mi do głowy przepiękny wiersz, który figurował bodajże w każdym dziewczyńskim pamiętniku:

Najszlachetniejszy kamień jest ten, który kraje

Wszystkie inne, a sam się skaleczyć nie daje.

Najszlachetniejsze serce ludzkie jest to właśnie, 

Które raczej samo da się zranić, niż inne zadraśnie!

Do tego kilka zdań wyjaśnienia, dlaczego taki a nie inny wybór- i jest: no po prostu cacko z dziurą!

Ze wstydem przyznaję, że autora nie kojarzyłam, ale ponieważ żyjemy w czasach, gdy wujcio Google wie wszystko lub prawie wszystko, to poszukałam, znalazłam i zdziwiłam się okrutnie, bo ktoś sobie skorygował twórczość Asnyka przed puszczeniem w obieg, albowiem oryginał brzmi:

Najszlachetniejszy kamień jest ten, który kraje

Wszystkie inne- a siebie zrysować nie daje.

Najszlachetniejsze serce jest to, które właśnie

Raczej da się skaleczyć, niż samo zadraśnie.

Krótko mówiąc Asnyka uwspółcześniono na potrzeby romantycznych pensjonarskich duszyczek. 

Ale wiesz H.? Niby ten wiersz przyszedł mi do głowy, ale dziś już nie do końca się z nim zgadzam, bo nie da się /chyba/ przejść przez życie, żeby po drodze nikogo nie zranić. I nie ma co z tego powodu pielęgnować w sobie złych myśli na własny temat. Nasze dobro i nasze zło jakoś nas ukształtowało i wcale nie jest to najgorsze ukształtowanie.

Kocham Cię, podziwiam i bardzo, bardzo cenię! Jesteś wspaniałym człowiekiem! :))

---------------------------------------------

Kochani moi czytelnicy!

Przepraszam za prywatę. Musiałam. Kiedyś musiałam! H. to wspaniała kobieta i- jak powiada sołtysowa- jej się to po prostu należało!

Zresztą, powiem Wam w tajemnicy, że mam szczęście do ludzi- także i tu, na blogu. 

Zdrowia i wiosennej ciepłej pogody! :))