Bułczaki

 Gratuluję, Aniu!

Jesteś świetnym pedagogiem, skoro udało Ci się pogonić mnie do kuchni!!! ;))

Zaczęło się od tego, że codziennie rano kupuję mężowi długą bułkę paryską, której oczywiście w całości nie zjada, połówek nie sprzedają a innych bułek nie chce. Przy czym należy dodać, że na dwa dni jest za mało, czyli zawsze jest jakiś nadmiar. Oczywiście suszę, mielę i rodzinę obdzielam tartą bułką a i tak zdarza się, że jeszcze suchej bułki zostaje i coś z tym fantem trzeba zrobić. Dziś po raz pierwszy podparłam się przepisem Ani.

Efekt eksperymentu:

Podchodziłam do tego jak pies do jeża, z góry zakładając, że raczej wszystko będzie do wywalenia, dlatego też ilości hurtowych nie było.

Początki nie były zachęcające, bo placuszki zaczęłam smażyć na tej samej patelni co cebulkę i okrawki wędlin /a co się mają zmarnować/ i "ciasto" przywierało mi do dna, ale zmieniłam patelnię i poszłooo! ;)

Co prawda proporcje były nieco zachwiane, "ciasto" zrobiło się zbyt rzadkie i pryskało z patelni, ale smakowo było niczego sobie, toteż uznałam, że pierwsze koty za płoty i trzeba tylko wyczaić odpowiednie proporcje składników bułczakowego ciasta a dodatki wrzucać takie, jak fantazja podyktuje i już!

Właściwie, widząc, że ciasto jest rzadkawe, mogłam zagęścić mąką, ale nie chciałam z kolei, żeby zrobiło się zbyt kluchowate. No i dobrze. Kiedyś znowu spróbuję. Praktyka czyni mistrza! ;))