Przyjaciel domu, czyli: ocieplenie wizerunku

Przedstawiam- to Haczyk, kundelek przybłęda. Jest z nami 3, może 4 lata, musiałabym sprawdzić w książeczce zdrowia- tam jest jego orientacyjny wiek.

Prawda, że sympatyczną ma mordkę? Na zdjęciu ma minę: - No, proszę, rzuć mi coś smacznego!
I z reguły mąż daje się wziąć na jego przymilania. Początkowo protestowałam, że nie dokarmiamy, żeby nie było żebractwa a jeżeli nawet już, to tylko do jego miski. No! Teoria swoje, praktyka swoje, ale i tak nie jest źle- w domu jest grzeczny i dość posłuszny. Gorzej na spacerach. Początkowo on nas wyprowadzał na spacery i trzeba się było nieźle namachać, żeby za nim nadążyć. Teraz sytuacja jest opanowana. Kupiliśmy kolczatkę. W gruncie rzeczy to kpina, żeby taki mały srajdek musiał być kolczatką przywoływany do porządku, ale skoro metoda okazała się skuteczna i ostatecznie to my wychodzimy z psem na spacer a nie on nas ciągnie, więc jest o.k.- krzywdy nie ma! ;)
Polubiliśmy się i wspólnie egzystuje nam się całkiem dobrze. 

Czasem mam drobną wątpliwość, czy lekarz weterynarii trafnie określiła jego wiek. Wydaje mi się, że jest dość leciwy. Dużo poleguje, śpi z pochrapywaniem... ale może zwyczajnie leniuch?... Nie szkodzi. I tak go lubię! :))