Moje wielkie rozczarowanie

 Są rozczarowania małe, codzienne, nic nie znaczące... i te, które tkwią jak zardzewiały gwóźdź w bucie- i bolą.

Takim rozczarowaniem jest dla mnie prezydent Komorowski. Może dlatego tak dużym, bo darzyłam go ogromnym zaufaniem i do głowy by mi nie przyszło, że może odstąpić od wcześniej wyznawanych ideałów. Jego śmiesznostki czy drobne potknięcia nie stanowiły dla mnie problemu, raczej ocieplały jego misiowatą postać - trochę na zasadzie: nie ma ludzi idealnych, każdy ma swoje wady, mniejsze czy większe- w końcu liczy się to, co najważniejsze. A do tego pretensji nie miałam.

Dziś nie mogę na niego patrzeć a tym bardziej słuchać jego niewydarzonych pomysłów. Jeżeli jego inicjatywą było przytulenie Gowina, to co ja mogę w końcu o nim myśleć?!

Generalnie rzecz biorąc brzydzi mnie polityczna prostytucja, ale o ile zmiana klubu w obrębie partii opozycyjnych jest jeszcze w jakiś sposób do zrozumienia i wytłumaczenia /choć i tu trudno mi się było pogodzić z rejteradą pani Muchy czy Róży Thun/, to rozgrzeszenie tego, który współtworzył rządową koalicję  i w istotny sposób przyczynił się do dewastacji kraju, który się nie cieszył, ale głosował, jak prezes kazali, wydaje mi się być wyjątkowo obrzydliwe!

A mógł sobie pan prezydent siedzieć spokojnie na Ruskiej Wsi i pomidory hodować a nie usilnie dobijać się o powrót do polityki, w dodatku z ambicjami wywierania dużego wpływu i osobistego mieszania w tym kotle.

Chciałoby się powiedzieć po sienkiewiczowsku:- Kończ waść! Wstydu oszczędź!!

Czy tylko mnie jest tak gorzko?!...