Chwilowo zastój został przerwany.

 Uznałyśmy z Hanią, że należy podtrzymywać wcześniejszą eksplozję energii i umówiłyśmy się na wspólne wędrowanie w Muzeum Narodowym. Zasadniczym celem była wystawa malarstwa Anny Bilińskiej.

Piękna kobieta, znana malarka XIX w.

Z pewnym zażenowaniem muszę przyznać, że nigdy o niej nie słyszałam. Z drugiej strony- nie muszę się katować. W dawnej szkole były po prostu rysunki i nie prowadzało się dzieci do muzeów. Mniejsza z tym- było, minęło!

Wystawa piękna. Pejzaże, portrety, szkice... a wszystko w aurze delikatnej zadumy, nastroju uważności i zamyślenia nad otaczającą przestrzenią. Obrazy przesycone uczuciami... Warto odwiedzić tę wystawę.

Jeden z pięknych, nastrojowych pejzaży.

Nie robiłam zbyt wielu zdjęć, bo widzieć coś na zdjęciu a w rzeczywistości- to przepaść emocjonalna. Nie da się odtworzyć tej atmosfery...

Scenka z pracowni.

Autoportret z pędzlami.

Pokażę ci , dziecinko, kawałek świata, pokażę ci morze!

Urzekający obraz macierzyństwa.

Z przyjemnością wędrowałyśmy od obrazu do obrazu, z sali do sali, zatrzymując się co chwilę, komentując własne doznania, dzieląc się emocjami.

 

 

 

 

Wyszłyśmy na główny hol, przysiadłyśmy na ławce, by chwilę odpocząć i... nie mogłam sobie odmówić: na środku wokół niewielkiego stolika siedziała młodzież, chyba licealna i wszyscy- cała siódemka- miała oczy wbite w telefony komórkowe.

Może trochę nieładnie, że nie poprosiłam o zgodę, ale gdybym poprosiła- z pewnością nie byłoby tego zdjęcia.

Z jednej strony- zabawna scenka, z drugiej- mocno przygnębiająca. Naprawdę nie mają sobie nic do powiedzenia?... To jak tu się polubić, jak tu się pokochać, skoro się ze sobą nie rozmawia...

Dobrze, że młodzi tak bardzo byli zajęci swoimi aparatami, że nikt z nich nie zauważył mojego cyknięcia. Mogłoby mi się oberwać i niewątpliwie mieliby rację, bo pozwoliłam sobie wkroczyć w ich prywatność.

Nie miałyśmy jeszcze dosyć zwiedzania i weszłyśmy do sali ostatnich 100 lat polskiego designu.

Dopiero w takich salach wystawienniczych człowiek uzmysławia sobie, jak bardzo jest stary. Szkło "kropelkowane" mam w domu do tej pory, z krajalnicą stosunkowo niedawno musiałam się rozstać- a świetna była i służyła mi latami. A już gdy zobaczyłam fotel, niemal się wzruszyłam, bo w naszym domu był identyczny.

 

 

Wszystko ma swój początek i koniec.

Przysiadłyśmy jeszcze na małą kawę, pogadałyśmy... i trzeba było wracać do domu. To był bardzo udany dzień. Dziękuję, Haniu! :))