Wola życia, czyli historia jednego kwiatka

 Już od jakiegoś czasu przymierzam się do napisania tej notki, bo historia jest niezwykła i najzwyklejsza na świecie jednocześnie.

Mieliśmy znajomą, przyjaciółkę, trudno mi jednoznacznie określić- w każdym razie bliską nam osobę. Lubiliśmy się, kontaktowaliśmy dość często. Kiedyś dostałam od niej kwiat w doniczce- chyba jakaś odmiana filodendrona.

Niejednokrotnie już wspominałam, że hodowczyni kwiatów ze mnie żadna: jak pamiętam, to podleję albo dosypię ziemi i albo kwiaty zaakceptują mało komfortowe dla siebie warunki, albo nie. Ten od M. trzymał się dzielnie, tyle że kilka rachitycznych liści było na górze a cała walka toczyła się w łodydze, która wciąż i wciąż się wydłużała i niebezpiecznie traciła równowagę...

W międzyczasie M., młoda jeszcze kobieta, zachorowała na raka. Nie udało się jej uratować. Kwiat trwał a ja nie miałam serca go wyrzucić- to była moja pamięć o M. Ale nie miałam wielkich złudzeń co do jego dalszego losu.

Chciałam go jakoś uwiecznić, nie chciałam tak po prostu wyrzucić. Wtedy jeszcze trochę tkałam.

 

 

Nazwałam tę makatkę "Wola życia", bo zawsze z podziwem patrzyłam, jak łodyga się wydłuża /usiłowałam wesprzeć, przywiązywałam do podpórek/ i kwiat coraz bardziej się przechyla, jest niestabilny a przecież wciąż walczy, wciąż rwie się do życia...

Trzeba jednak było coś z tym fantem zrobić. 

Znajoma poradziła mi, żeby uciąć zaraz pod liśćmi i włożyć do wazonu z wodą a jak pojawią się zawiązki korzonków, wsadzić do ziemi - i tyle!

Co ma być, to będzie. 

Tak zrobiłam, nie licząc nawet specjalnie, że akcja będzie udana.

Udało się!!! Kwiat rósł jak na drożdżach! Mało tego, za jakiś czas wyrosła mu boczna odnoga. Kwiat był wielki, ciężki i zaistniało niebezpieczeństwo, że boczny odrost może zaburzyć równowagę- tym bardziej że z trudem mieścił się na parapecie. Należało powtórzyć operację.

Tym razem zadziałał ukorzeniacz. Przygotowałam dwie duże donice z ziemią. W dołki nasypałam ukorzeniacza i wsadziłam ucięte łodygi z liśćmi, obficie podlewając.

Było lato. Donice przez kilka dni stały na dworze, żeby niepotrzebnie nie dźwigać ciężaru, jeśli się kwiaty nie przyjmą. Ale liście wyglądały zdrowo, cały czas były zielone. Wróciły do domu a ja codziennie zaglądałam.  Gdy zobaczyłam zawiązek młodego liścia, odetchnęłam z ulgą. Zwyciężyliśmy!! Kwiaty się przyjęły i niech  rosną na zdrowie!

Widzisz, M. Jesteś z nami. Cały czas z nami jesteś!