Historia damskich rajstop w prywatnym oglądzie- wybitnie babskie tematy.

 Historia będzie wspomnieniowa, więc proszę się nie spodziewać jakiejś szczególnej dokumentacji.

Zdjęcie ściągnęłam z internetu, ale nie jest to żadna reklama, bo nie pamiętam nawet jaka to firma.

 

Po prostu- przyjemnie oko zawiesić na zgrabnych damskich nogach, ot co! ;))

 

 

Na początku, w pierwszych powojennych latach, rajstop wcale nie było- były pończochy, grube, prążkowane. Dość często, tuż przy kostkach, zwijały się w obwarzanki, co wyglądało fatalnie i źle wpływało na dziewczęcą psyche. Z podwiązkami też były kłopoty. Nad kolanem zakładało się gumę,  żeby pończochy się nie zsuwały,  a i tak co rusz trzeba je było podciągać, bo jednak zjeżdżały.  Było to bardzo niewygodne i deprymujące. Jak te najprostsze podwiązki wpływały na sprawy krążeniowe, nie mam pojęcia...ale jakoś przeżyłyśmy. ;))

Chyba ta sytuacja długo nie trwała, bo pojawiły się pasy do pończoch, początkowo szyte własnoręcznie przez matkę czy babcię. Prowizorka z guzikiem pod pończochą i pętelka, która to przytrzymywała. Fabryczne uchwyty z gumowymi żabkami pojawiły się później.

Następne pończochy, które pamiętam, to były tzw. fildekosy- nieco delikatniejsze, gładsze, lepiej układające się na nodze. Szczytem elegancji  były swojego czasu jasne pończochy z czarnym szwem na łydce. Nawet niegłupio wyglądały, pod warunkiem, że szew się nie przekrzywił... ;))

Może się zdarzyć, że pomylę chronologię. Po prostu piszę o tym, co pamiętam.

Lata mijały, mijały mody. Przyszedł okres noszenia się na czarno a więc i czarne pończochy to było to! Przedmiot marzeń powojennej podfruwajki z ambicjami bycia w modzie na topie.  Oczywiście też chciałam mieć takie, ale mowy nie było o kupnie- na wszystkim się oszczędzało, to był biedny, siermiężny dom... ale od czego głowa na karku. Farbka do farbowania specjalnie droga nie była, więc po kryjomu, żeby mama nie zdążyła zabronić, ufarbowałam i zaraz rano założyłam do szkoły.  To musiała być późna jesień albo wczesna wiosna, bo było jeszcze ciemno jak szłam do autobusu. Dopiero jak się rozwidniło, zobaczyłam , co mam na nogach: zacieki, plamy i obrzydliwy szaro-brunatno-brudny kolor. Do dziś pamiętam tamten wstyd, który zresztą na lata wyleczył mnie z chęci nadążania za modą ! ;(  

Potem były  /chyba równolegle/ cienkie pończochy i rajstopy: nylony, stylony i kryształki a czym się jedne od drugich różniły, nie mam pojęcia, w każdym razie były jeszcze na tyle drogie, że zakładało się je raczej na większe okazje a gdy przypadkiem poszło oczko, biegło się do pani, która specjalną igłą oczko podnosiła. Była też druga metoda, jeśli oczko puściło w mało widocznym miejscu- można było pacnąć maleńką kropelką bezbarwnego lakieru do paznokci i nie trzeba się było fatygować do pani od załapywania oczek.

A potem to już było rajstopowe szaleństwo: cieniutkie i grube zimowe, ażurowe i we wzory, kolorowe i jednobarwne ale w najróżniejszych kolorach, z obrazami i napisami- co wyobraźnia podpowiedziała a klientki zechciały kupić... Pończochy oczywiście poszły w odstawkę- nie były już potrzebne.

Dziś nikt się nie bawi w podnoszenie oczek ani nie robi chodników ze zużytych rajstop- po prostu wędrują do śmieci... a kiedyś były takie cenne...

---------------------------------------------

 Może któraś z Was zechce uzupełnić moje wspominki? Baaaardzo by mi było miło! ;)