Płynęli po morzu (i) fali...

 

To był zupełny przypadek! Mąż przeglądał na komórce jakieś aktualności i  nagle usłyszałam tę piosenkę.

Nie śmiejcie się, proszę!

Mam pełną świadomość, że współcześnie to jakby to samo, co Zenek Martyniuk, jelenie na rykowisku i Anioł Stróż przeprowadzający dzieciątko przez dziurawą kładkę do kupy wzięte, ale co ja biedna poradzę, że mając ochotę to okpić, jednocześnie jakoś tam się wzruszyłam- przed oczami stanęło mi moje dzieciństwo, może bardzo, bardzo wczesna młodość takiej siuśmajtki, która kocha się śmiertelnie w każdym napotkanym chłopaku i po czubek głowy przepełniona jest romantycznymi marzeniami.

Do tej pory nie zapomniałam tej piosenki, choć tyle lat już minęło...

Bela, bela donna... Marynika...Tyle było różnych piosenek i chyba wszystkie znałam i śpiewałam: i te radiowe, i te ludowe, i te szemrane warszawskie, które z upodobaniem wyśpiewywała babcia, przędąc owczą wełnę na kółku.

To były inne zupełnie czasy- może i biedne bardzo, i szare, i siermiężne ale rozśpiewane i roztańczone. Dzieci, idąc parami na wycieczkę, śpiewały piosenki jedną po drugiej i buzie się nie zamykały a repertuar nie kończył. 

I tak mi się dobrze w tych wspomnieniach pobyło, że nie miałabym serca, żeby je wykpiwać... ;(

------------------------------------------------

Dziś ponad 2300 zakażeń... uważajcie na siebie, bądźcie ostrożni!  Dobrego dnia! :)

p.s. W tytule notki wstawiłam (i), bo tak właśnie śpiewaliśmy, intuicyjnie, dla zachowania rytmu, chociaż było to kompletnie bez sensu, bo jasne jest, że skoro po morzu - to niewątpliwie po fali. ;)))