Masochizm?!...

Na kilkanaście lat prowadzenia bloga zaledwie kilka razy odwiedzali mnie goście, którzy wyraźnie zamierzali mi dokuczyć.

Szczerze mówiąc, nie bardzo tych ludzi rozumiem.

Wydaje mi się, że jestem dość spokojnym, nawet ugodowym człowiekiem i nie szukam zwady z innymi ludźmi. Jeśli wchodzę na cudzego bloga i z takich czy innych powodów nie czuję się tam swobodnie, to po prostu przestaję ten blog odwiedzać. Czasem- mimo wszystko- odwiedzam, ale nie komentuję. Nigdy mi do głowy nie przyszło usiłować zmieniać tematykę odwiedzanego bloga, bądź też usiłować wychowywać jego gospodarza, usiłując mu uzmysłowić, jak bardzo jest be i że natychmiast powinien się zmienić, zgodnie z moimi instrukcjami.

A okazuje się, że tacy ludzie- wychowawcy są i są dosyć aktywni, bo pojawiają się na różnych blogach.

I teraz spróbuję wyjaśnić, czemu ich nie rozumiem i skąd się wziął dzisiejszy tytuł notki. Dziwię się ich wędrówkom i czasem mam wrażenie, że to swoiści masochiści- cierpiętnicy, poszukujący upokorzeń i odrzucenia, bo... jak się uwolnić od takich osób, które przychodzą na twoje własne podwórko, by  splunąć ci pod nogi?

Albo obsobaczyć od góry do dołu, albo zmieść ironią, albo zignorować, albo wreszcie zlikwidować napastliwy komentarz. Może są jeszcze inne metody pozbywania się niegrzecznego gościa, chwilowo te przyszły mi do głowy. Każda z tych metod jest dość przykra, więc namiętne prowokowanie ich zastosowania wydaje mi się być czystym masochizmem.

Mam nadzieję, że osoba, której dedykuję dzisiejszą notkę przeczyta ten tekst ze zrozumieniem i powstrzyma się od dalszych zbędnych komentarzy.

I to samo w filozoficznym ujęciu:

                                                                                    Miłego dnia wszystkim! ;))