Nostalgicznie

Deszcz pada, jestem zmęczona, senna... Nie wiem, całego majątku  spałam może trzy, może trzy i pół godziny.

Dawno takiego numeru nie zaliczyłam!

Jedną z przypadłości wieku nad wyraz dojrzałego jest trudność w zasypianiu i byle jaki sen. Jasne, że nie każdemu staremu to dokucza, ale ja tak mam. Był nawet okres, kiedy brałam tabletki nasenne, ale któregoś wieczora zapomniałam o nich i przeżyłam takie rozchybotanie  organizmu, że mało nie wyzionęłam ducha i nieco się przestraszyłam. No, cóż? Człowiek, żeby sobie nie wiem jakiej szczęśliwości po drugiej stronie nie naobiecywał, to do sprawdzenia tegoż bynajmniej mu się nie spieszy!

Odstawiłam tabletki  i wzięłam się do testowania sposobu nr 2 , czyli- książka na głos. To też nie jest idealna metoda, ale przynajmniej organizmu zbyt mocno nie niszczy. Czyli: słuchawka w ucho, włączam audiobooka i...za jakiś czas słuchawka sama wypada a ja zasypiam.

Tej nocy też tak było!

Nie przewidziałam jedynie, że książka wciągnie mnie tak, że szkoda gadać! I odsłuchałam całą.

Czytała Maria Peszek.

 

Sama się sobie dziwiłam, bo nie przepadam za fantastyką, tematyka książki pełna niepokojących sytuacji- a ja się oderwać nie mogłam. 

Niesamowita, niezwykła książka!

***

I dziś wzięło mnie na wspominki i zadumę. Przed moimi oczami przesuwali się ci, którzy odeszli i zauważyłam, że wokół mnie robi się coraz więcej wolnej przestrzeni, której nie zapełniają już kochający i kochani przeze mnie ludzie...

Ta pustka jest przykra, mocno przygnębiająca, chyba że...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I to daje nadzieję...

Dobrego nowego tygodnia!