Mowa ciała

Mowa ciała jest fascynującym polem obserwacyjnym i wiele mówi o człowieku, nawet laikowi nie mającemu przygotowania z zakresu psychologii. 
Od jakiegoś czasu obserwuję aktualnego rzecznika KRS - sędziego Miterę. No, coś niebywałego! Rozbiegane oczy, uciekające przed spojrzeniem wprost, sylwetka lekko pochylona, jakby kurczył się w sobie... aż mi go żal. Sprawia wrażenie, jakby na siłę został wtłoczony w sytuację, która wewnętrznie wcale mu nie odpowiada.
Albo Ziobro. Jeszcze mi w uszach świdruje jego mysi pisk, gdy usiłował się przebić ze swoją przemową a nikt na niego nie zwracał uwagi /czy to nie było na jakiejś manifestacji przypadkiem?- nie pamiętam/. Ale to było już dość dawno, wtedy ważyły się jego losy, niewiele znaczył. A dziś? Chodzi rozkołysanym krokiem jak kucharz okrętowy, nie zwraca uwagi na to co po bokach- ważny jest, wszyscy się go boją.
Ale... Zwracam uwagę, jak zmienia się jego fizys, gdy traci pewność siebie albo gdy usiłuje przeforsować coś nieakceptowanego, na czym mu bardzo zależy. Czerwone plamy pokrywają całą twarz. Smoleń w jakimś swoim starym skeczu /bodajże z "Ostrego dyżuru"/ podkpiwał: - Żeby mu tylko żyła nie poszła!!...
I jeszcze ten od nocnych wyścigów na wózkach golfowych na Cyprze... jak mu tam? Karski. Jak mu kazali równolegle ustawionymi rękami łupać w stół, to łupie! Niby że to ma podkreślać wagę jego wypowiedzi. I nie ma znaczenia, że to łupanie nijak się ma do tego, co akurat mówi...

To tylko drobniutki wycinek. A galeria postaci rozległa. Warto słuchać, warto obserwować, warto myśleć i wyciągać wnioski! Mowa ciała odkrywa bardzo wiele!!

Dobrego nowego tygodnia! :)