Pisanina ma się ku końcowi.

Nie, nie, spokojnie, nie blogowa- przynajmniej na razie nie. Taki tytuł notki dałam jedynie dla zaostrzenia ciekawości. ;)))

Kto towarzyszy mojemu blogowi od dłuższego czasu, być może pamięta, że z jakiejś okazji /imieniny?.. urodziny?../ dostałam od wnusia album do wypełnienia, zatytułowany "Opowiedz mi, Babciu".

Szczerze mówiąc, nie przypuszczam, by była to wnusiowa inicjatywa. Ot, pewnie synowej wpadła w oko ta księga, więc kupiła- bez większych złudzeń, że zapisany egzemplarz  kiedykolwiek wróci do ofiarodawcy. I przyznam, że zapełnianie kartek szło mi bardzo opornie, ale że chyba w każdym człowieku jest chęć zostawienia następnym pokoleniom choćby drobnego śladu po sobie, więc od czasu do czasu zapełniałam w trudzie i znoju kolejne kartki. Trwało to około roku, może ponad rok, ale do końca zostało już tak niewiele, że na pewno zdążę skończyć i wnuczek dostanie na urodziny album wraz z innym, z pewnością bardziej oczekiwanym upominkiem. Ale się zdziwi!! ;)))

Tak to mniej więcej wygląda. 

 Okładka.

Dla przypomnienia, bo kiedyś już ją pokazywałam.

 

 

 

 

 

 Babcia w latach szczenięcych. 

VIII klasa- ogólniak.

Wtedy liczyło się klasy ogólniaka od VIII - XI. 

U góry : gimnastyka- biegi, po prawej stronie zdjęcie grupowe - obóz wędrowny.

 

 

 

Po lewej stronie: szkolna wycieczka do Gdańska, na drugiej stronie- maturalne tablo. 

 

 

 

 

 

 

 Tu już lata dużo, dużo późniejsze- moje  dwa blogi: jeden prowadzony na Bloxie, drugi już ten aktualny, na Bloggerze.

 

 

 

 

 

 

Pierwsze próby pisarskie wnuczka. Pisał to, będąc w pierwszej klasie.

Może po babci są te ciągoty do pisania? Bo dalej tworzy różne opowiadania. Może z czasem zaniecha, może nie... W każdym razie sympatyczna pamiątka zostanie.

A tu już niemal współczesność.

Biało-czerwona kokardka. Robiłam takie w ilościach hurtowych na czerwcowy marsz. Z własnej nieprzymuszonej woli. Przypinałam je potem ludziom spinaczami do ubrań.

Nie z każdego marszu przywoziłam do domu pamiątkową przypinkę, ale i tak trochę tego jest.

Trąbki wuwuzeli już nie mam. Pożyczyłam ją synowi na wiec przedwyborczy obecnie niemiłosiernie nam panującego prezydenta i- niestety- policja mu ją zarekwirowała. Trochę mi jej szkoda, była tak ładnie oklejona... ale swoją rolę po wielekroć wypełniła znakomicie. Zasłużyła na zaprezentowanie jej w babcinym albumie.

Ta strona jeszcze nie zapisana, ale zostało tak niewiele miejsca do zagospodarowania, że odważyłam się mimo wszystko pokazać.

No i jak? Sensowna pamiątka czy kolejny babciowy wygłup? ;)