Na odwyku

 Wszystkie pierepały ze złamaną nogą córki i jej pobyt u nas w domu sprawiły, że odsunęłam się od polityki na bezpieczną odległość i choć starałam się być na bieżąco, to skrajne emocje pochowały się głęboko i już tak nie dokuczały.

Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Pogląd na dzisiejszą rzeczywistość w Polsce mam sprecyzowany i wydaje mi się dość racjonalny, więc po co szarpać sobie nerwy, skoro chciałam się skupić na pilniejszych rodzinnych sprawach.

Leczenie idzie w dobrym kierunku, córka już wróciła do siebie. Jeszcze do nas na jakiś czas przyjedzie, ale nie będzie to na pewno związane z takim napięciem jak w bezpośrednio pooperacyjnym czasie.

/drobna dygresja: chciałam się zaszczepić czwartą dawką na nową odmianę covida, bo skoro tyle gadają, to co mi szkodzi... w ośrodku nie przyjęto zgłoszenia, bo trzeba przejść wszystkie poprzednie procedury- no, rewelacja!/

Skoro mowa była o politycznym odwyku, to powiem tylko, że całkiem mi z nim było dobrze: wyciszyłam się, uspokoiłam. Skoncentrowałam się na najbliższych ludziach, roślinach i zwierzętach. Zresztą spójrzcie na mojego odstresowywacza, jak pięknie pozuje do zdjęcia!

 

A tu kwiat, który po raz pierwszy zakwitł po wielu, wielu latach. Tym większa radość, że zupełnie się tego nie spodziewałam. Stał, bo stał, bo trochę żal go było wyrzucić, chociaż wyglądał kiepsko, takie trzy ćwierci do śmierci... A nagle, proszę- zakwitł!!

Prawda, że ładny?

Dobrego dnia! ;))