Przyochędożyć czyli staropolszczyzna pod lupą

-Jak już się nieco przyochędożysz, to wpadnij do mnie, coś ci pokażę!- rzuciłam do swojej synowej, okrytej lekkim szlafroczkiem. I nawet nie pomyślałam, żeby to jakiś niewłaściwy strój był, tylko po prostu zimno było.
Akurat na tę scenkę napatoczył się syn i spojrzał na mnie z takim zgorszeniem, jakbym fatalny nietakt popełniła: -Czy na pewno wiesz, co powiedziałaś?!

I dopiero wtedy zrozumiałam, że mowa polska ewoluuje w takim tempie, że nie nadążysz. Jedne słowa wczoraj znaczyły coś innego a dziś mogą określać sytuację całkowicie inną. Kiedyś zaorać można było jedynie pole, dziś zaorać kogoś- to zrobić z niego idiotę, ośmieszyć go. 
Co ma piernik do wiatraka??! Nic. Ale tak to działa. Pojawia się jakieś dziwaczne określenie "od czapy" /to zdaje się już stare i nieaktualne!/, nabiera mocy, staje się modne i wtedy wszyscy lub prawie wszyscy nagminnie zaczynają tego używać.
W taki oto sposób moje ochędożenie= okrycie się, ogarnięcie się, zbiło się znaczeniowo z synowskim rozumieniem  chędożenia jako miłosnego aktu- oczywiście we współczesnej nowomowie /też zresztą nie wiem, czy w to miejsce nie weszło już kolejne przedziwne określenie/ i stąd nieporozumienie. No super po prostu! ;))

Kiedyś myślałam, że nasz język dla wszystkich obcokrajowców jest dość trudny- z racji odmiany przez przypadki, rodzaje, czasy i wiele innych zakrętów gramatycznych i tylko dla niewielu rodaków równie trudny /pozdrawiam półtorej litra!! albo półtorej roku!!!;)))/. I chyba byłam w błędzie.
Dziś myślę, że przy naszej współczesnej karuzeli znaczeniowej, język polski zaczyna być trudny dla wszystkich.