Gdzie jest Kamyczek?

Wściekłe temperatury trochę odpuściły, więc można się pokusić o napisanie paru zdań /komputer zainstalowany jest w bardzo nasłonecznionym pomieszczeniu a na komórce mogę jedynie jakieś komentarze napisać- a i to nie każdy adres je przyjmuje/.

Z nowości to pewnie to, że jedynie pis nie pokazał swoich list wyborczych-  wygląda na to, że prezes i swoich do końca musi trzymać za pysk, żeby mu się nie zbiesili! ;)) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Niby mem i niby żart a ile w tym prawdy, zaczyna dostrzegać coraz więcej ludzi. Chyba wreszcie puściły jakieś tamy, bo coraz mniej tego wszechogarniającego strachu a coraz więcej zdumienia, jak to było możliwe, że daliśmy się osiodłać takim prymitywom! I rodzi się poczucie, że taki obrazek- jak ten poniżej- jesienią może stać się całkiem realny.

 Przyznam, że bardzo chciałabym doczekać uczciwego rozliczenia tego wyjątkowo nieuczciwego rządu. Mam nadzieję, że dożyję!

 

 

------------------------------------

 

W gruncie  rzeczy dziś  chciałabym napisać o czymś, co może nie spędza mi snu z powiek, ale z pewnością daje poczucie dyskomfortu.

 

Zawsze drażniła mnie pomnikomania i tytułomania.

Co do pomników- wiadomo, więc nie będę się rozwodzić- skupię się na tytułomanii i jej całkowitej odwrotności- tej jak w starym powiedzeniu: za pan brat świnia z pastuchem.

Otóż o ile jakoś wytrzymuję tytułowanie "panie prezydencie" do tych panów, którzy prezydentami dawno już nie są /pomijając już ich wartość jako prezydentów, bo obecnego szczególnie prezydentem nie mam ochoty nazywać!/- w sumie było ich tylko kilku, o tyle premierów i wicepremierów namnożyło się całkiem sporo a już ministrów czy wiceministrów- jak królików! I jak się ktokolwiek na wizji pokaże- a jest z pisu- to tylko wątpliwość, czy tytułować go ministrem czy premierem i nieistotne, czy aktualnie pełni tę funkcję, bo jeśli nawet nie, to już ją w ciągu tych minionych lat na pewno pełnił! I robi się cokolwiek śmiesznie!

Myślę sobie, że skoro się już jakiejś funkcji nie pełni, to nie ma powodów, by na stałe przylgnęła do nazwiska.

A teraz druga strona medalu, czyli jakby na to nie patrzeć rodzaj deprecjonowania faktycznych osiągnięć i zasług. Co mam na myśli? Zawsze budzi się we mnie sprzeciw i rodzaj niesmaku, gdy w trakcie wywiadu/rozmowy dziennikarz zwraca się do zaproszonego gościa- panie Karolu czy pani Weroniko, gdy tymczasem pan Karol jest oficerem w stanie spoczynku zdrowo po siedemdziesiątce a pani Weronika jest profesorem zwyczajnym tego czy innego uniwersytetu.  Być może owi zaproszeni goście nawet nie mają nic przeciwko temu, nie wnikam. Mnie to po prostu dziwi i razi.  Jestem nadwrażliwa? Chyba nie. Ten brak dystansu sprawia, że zaciera się granica między ludźmi, którzy własną pracą, poświęceniem i zaangażowaniem osiągnęli pewien status społeczny i stali się ekspertami w swojej dziedzinie a dziennikarzami /nawet znakomitymi/, którzy po prostu lepiej czy gorzej wykonują swój zawód.

Nie wiem, czy ja to dobrze wyjaśniłam, bo niektóre tytuły niejako z automatu uległy deprecjacji, bo na przykład na hasło doktor Jaki czy doktor Czarnek robi mi się niedobrze i zastanawiam się, jaka wyższa uczelnia miała odwagę nadać tym panom takie tytuły, i za co.

Kiedyś dawno, dawno temu Janina Ipohorska /czyli: Jan Kamyczek/ przybliżała nam zasady dobrego wychowania i stosowania odpowiednich form, ale to było naprawdę dawno. Bardzo by nam się teraz taki Kamyczek przydał, prawda?

No to sobie pomarudziłam.

A na dobre następne dni:

Co prawda dziś środa a nie poniedziałek, ale dobrze życzyć można przecież w każdym dniu tygodnia- tym bardziej, że znowu mamy dzień bliżej do obalenia pisu! :)))