Miało być kiedyś o zwierzakach...

 Zacznijmy od psa. X lat temu syn z synową znaleźli  przywiązanego w środku lasu psa. Piękny owczarek niemiecki. Dożył w naszym obejściu późnej starości, odszedł w sposób naturalny. Co prawda młodzi nie planowali starać się o drugiego psa, ale wnuk tak bardzo przeżywał śmierć psiego przyjaciela, że postanowili zaopiekować się kolejnym nieszczęściem i tak w obejściu pojawiła się Milka.

To był dziwny bardzo pies. Bezpański, dziki. Odłowiono go i dostarczono do psiego przytuliska.

Bał się wszystkiego. Nie szczekał. Chował się po najciemniejszych kątach. Jedyne, czego mogliśmy być pewni, to łagodności suki, reszta była jedną wielką niewiadomą...

Czas i opieka robią swoje. Milka po okresie +/- dwóch lat przeszła swoistą metamorfozę: stała się najzwyklejszym szczęśliwym psem! Poszczekuje, popiskuje, macha ogonem, biega z podskokami, cieszy się spontanicznie, bez wcześniejszych zahamowań! Czasem odwiedza nasz dom i wtedy pierwsze kroki są do kociej miski. Z upodobaniem wylizuje zostawione resztki i nawet woda z drugiej kociej miseczki wydaje się jej być smaczniejsza niż w jej domu, choć jest zupełnie taka sama.

Jeszcze nie przybiega na zawołanie /przynajmniej do mnie!/, jeszcze do wyciągniętej ręki podchodzi z pewną ostrożnością, jeszcze głaskanie nie jest dla niej niebywałą przyjemnością i poddaje się mu lub nie- w zależności od chwili, ale... to już zupełnie inny pies, niż ten z pierwszych dni pobytu tutaj.

To może tyle na początek.

----------------------------------------

Jak zwykle:  *****  *** ! :))