Może ktoś jeszcze pamięta

Pewnie już ze 3 lata minęło jak Blox się wypiął na swoich blogerów i pogonił nas z hukiem, każąc szukać innego przytulnego miejsca do umieszczania swoich mądrości.

Niby trudno- stało się, co się miało stać, ale jednak trochę mi szkoda! Co prawda syn mi moją pisaninę zabezpieczył, ale komu się zechce odkodowywać /bo normalnie odtworzyć się tego nie da!/ całą zawartość i w gruncie rzeczy- po co?

A jednak trochę mi szkoda. Szkoda, bo między innymi była tam notka o mojej koleżance/przyjaciółce Eli, o tym, jak niezwykłym  jest człowiekiem. Znamy się i przyjaźnimy zdrowo ponad 40 lat, ostatnio widujemy dość rzadko z racji przeszkód formalnych /covid/ czy zdrowotnych- ona jest już bardzo schorowana a i ja też nie jestem tak dziarska jak do niedawna zwykłam o sobie myśleć.

W każdym razie nastąpiły na tyle sprzyjające okoliczności, że pojechałam ją odwiedzić /mieszkamy stosunkowo blisko, ale w dwóch różnych miejscowościach/.

Jak zwykle ugadałyśmy się do oporu i w którymś momencie podzieliłyśmy się informacjami, czym która z nas się aktualnie zajmuje. Nawiasem mówiąc Ela jest absolutnie wszechstronnie uzdolniona: śpiewa, przeistacza się w modela do artystycznej fotografii, którą tworzy jej córka, maluje, pisze... właściwie nie wiem, czy istnieje dziedzina, w której nie byłaby dobra!

Ela nie rości sobie pretensji do bycia poetką, ale jej wierszyki to- według mnie- prawdziwe perełeczki, pełne poczucia humoru i dystansu do siebie- pisze przecież wyłącznie dla przyjemności!

No to po tym może nieco przydługim wstępie prezentuję Wam twórczość Eli- jako że uzyskałam zgodę na jej upublicznienie na moim blogu. 

 

                                   Z torbami

/Tu informuję, że pozwoliłam sobie zmienić tytuł na bardziej adekwatny do sposobu przedstawionej treści- a wiem, że wyraziłaby na to zgodę./

 

W pewnym mieście w  dzień handlowy

pojedynczo i grupami 

podążają żółwim krokiem

kobiety z torbami.

 

Ile toreb każda niesie?

Dwie? A może więcej...

lecz jak unieść kilka toreb,

gdy się ma dwie ręce?

 

Nie wiem, co w tych torbach niosą

te dzielne kobiety.

Szkoda, że nikt do tej pory

nie zrobił ankiety.

 

Ciągle mnie ten problem dręczy

i tak myślę sobie-

gdy ujrzę pana z torbami,

to mu medal zrobię!

 

Powiedziałabym, że temat jak najbardziej serio a forma żartobliwa i pewnie dlatego tak fajnie się to czyta.

Drugi też jest lekkim piórem pisany a przecież, ile w nim myśli i uczuć starej kobiety...

 

                                         *** 

Ze względu na czas urodzin

jestem tak zwaną staruszką.

Emeryturę mam, mieszkanie

i samodzielnie nagrzane łóżko. 

 

Gdybym nie miała bliskich,

to czułabym się fatalnie...

ale cóż, kiedy kontakt miewamy- 

przeważnie zdalnie...

 

Nie lubię siedzieć bezczynnie.

Choć samotna, nie nudzę się wcale:

czytam, piszę, w krzyżówkach się trudzę,

lubię także rysować mandale.

 

Czas ucieka, chwila nie wraca...

a ja nie wiem, co jeszcze mnie czeka.

Czasem cieszy mnie uśmiech- bez maski,

ciepło ręki bliskiego człowieka.

 

Prawda, że trafia do serca? 

Pokazała mi ostatnio robione mandale.- Jedna jest twoja! Możesz sobie wybrać!- powiedziała. Wybrałam. Jasną, optymistyczną, słoneczną... Piękna, prawda?

I chcę pokazać jeszcze jedną. A - szczerze mówiąc- żałuję, że nie sfotografowałam wszystkich. Ta nie jest jeszcze zakończona. Popatrzcie, jaka wyobraźnia, kompozycja, precyzja wykonywania poszczególnych elementów...

 

 

 

Wczoraj były jej imieniny. Kochana! Składałam Ci już życzenia, ale jeszcze raz: zdrowia, zdrowia, dużo zdrowia!

I żebyśmy mogły długo jeszcze spotykać się co jakiś czas i gadać o wszystkim, co dla nas ważne!

 

----------------------------------------------------

 

We wtorek Ela będzie miała operację.

Proszę,  NIECH  OTOCZĄ  JĄ  WASZE  DOBRE  MYŚLI!