Chłopiec do bicia

Powiem, że zaczynam mieć już dosyć! Rolę chłopca do bicia odgrywa PO /teraz KO/ już od dłuższego czasu.
Byłam w stanie to zrozumieć, gdy Platforma była u władzy: normalka, rządzącym należy patrzeć na ręce! Ale teraz?!!!
Obrywa równo z każdej strony i wszyscy o wszystko mają pretensje: albo za późno, albo za wcześnie, albo razem, albo osobno, albo to, albo tamto- a zawsze źle!
Nawet symetryzm już się opatrzył. Teraz jest jazda na całego! I mocno mnie to wkurza.  Bo niezależnie ile i jakich świństw zrobi PiS, krytykę zbiera KO, że niewłaściwie zareagowała...
Czasem odnoszę wrażenie, że ta ciągła krytyka ma na celu całkowite zniechęcenie elektoratu - dotąd sprzyjającemu albo przynajmniej obojętnemu, bo - przepraszam- jaki tak naprawdę mamy wybór? Lewica jest jeszcze za słaba na przejęcie rządów, więc i prezydentura jest poza ich zasięgiem, czyli: albo PiS, albo KO  a skoro ciągle i o wszystko najeżdża się na KO, to... mam kończyć?!
Naprawdę tak nam dobrze z tym, co jest?!!! :(((

Bohater?...

Ostatnio uczestniczyłam w ciekawej rozmowie. Otóż próbowano zdefiniować pojęcie bohaterstwa. Padały przykłady nie budzące najmniejszych wątpliwości a ja... pomyślałam sobie, że bohaterstwo niejedno ma imię i w różnej skali może występować: makro ale i mikro!
Pomyślałam też, że bohaterstwem na miarę pojedynczego człowieka jest przekroczenie siebie: pokonanie własnego lęku, niepewności, chęci schowania się w mysią dziurę- niezależnie od wagi sytuacji.
I nie jest ważne, czy to zostanie uznane przez ogół, czy tylko doda mi siły, pewności siebie, wzmocni przed kolejną trudną decyzją, zaistniałą sceną...
Jeśli sama dla siebie, choć na moment, stanę się bohaterem, to znaczy, że zadziało się coś ważnego i dobrego dla mnie. Głupoty gadam? Być może. Tak mi się jakoś pomyślało.

Nieprawdopodobna kobieta!!

Rzadko zamieszczam własne oceny książek. Ale jestem pod takim wrażeniem, że muszę się podzielić!

 Anda Rottenberg- Berlińska depresja. Dziennik.

Przyznam, że nie kocham się w podglądaniu cudzego życia i z rzadka sięgam po biografie, autobiografie czy dzienniki.  Tu wsiąkłam z uszami!!
Niezwykła książka, bo niezwykła autorka- szczera, bezkompromisowa, odważna.
Przedstawia sytuację, swoich przyjaciół, znajomych, siebie- tak, jak to widzi: bez pudrowania i ubierania w dyplomatyczny woal: jest otwarta do bólu. 
Długo tę książkę czytałam. Nie mogłam się nasycić piękną polszczyzną, błyskotliwymi określeniami, celnością obserwacji.
Dla przykładu- kilka wybranych fragmentów, wyrwanych z kontekstu niejako na zasadzie: tu mi się otworzyło. Bo niemal na każdej stronie można znaleźć coś, co zatrzymuje i zdumiewa. Tak więc zapraszam: 
 

"... tak właśnie wygląda cała ta nowa klasa, która powtarza przy tym slogany o honorze Polaka. Czyli jak wykiwać drugiego. Naobiecywać i nie dotrzymać obietnicy. Zwalać winę na innych. Manipulować uczuciami. Szukać słabych punktów i celnie w nie mierzyć. A na końcu wyrwać dla siebie jeszcze trochę więcej: jak już kupuję tego konia, to może zabiorę i siodło, przecież siodło bez konia nie ma sensu, prawda? "    /s. 144/


"I pomyśleć, że w zasadzie byłam zawsze bardzo konwencjonalna, starałam się, zgodnie z radami taty, nie wybiegać przed orkiestrę i po prostu żyć przyzwoicie. Tymczasem zostałam uznana za jedną z głównych polskich skandalistek, obrażających poczucie smaku i uczucia religijne większości obywateli. Chyba w pewnym momencie uwierzyłam w wolność. Nie własną, co do tego nie miałam złudzeń, ale sztuki. "         /s.  260/


"Parę dni w Warszawie, a już polityka wyłazi z każdego kąta. Wiele osób się zradykalizowało po  tej bądź po tamtej stronie i już tylko na siebie warczą. Głosów rozsądku mało. Lecz większość, jak zwykle, kładzie uszy po sobie i stara się jakoś urządzić w nowych realiach. Szczególnie dyrektorzy, którzy nadal pozostali na swoich stanowiskach. "                    /s.   317/


Nawet nie wiem, czy wybrałam te najbardziej trafne fragmenty. W gruncie rzeczy należałoby przepisać przynajmniej pół książki 
-------------------------------------
Anda Rottenberg- historyk sztuki, krytyk i kurator sztuki, publicystka. Dyrektor warszawskiej Zachęty w latach 1993- 2001. /wzięte z internetu/

Po co komu to złoto?!

Nie da się, no po prostu się nie da!! Nie da się odciąć od wiadomości z kraju i ze świata.

Po pierwsze- mamy złoto. Co prawda było i przedtem, ale było w Anglii, więc sprowadzono je do Polski. Dlaczego?- nie wiadomo! Jakoś nie bardzo wierzę w dobre intencje obecnego rządu a gdy widzę Glapińskiego przy złocie, to- niestety- chyba byłabym spokojniejsza, gdyby złoto nadal przechowywano w Anglii.

 Może się za jakiś czas okazać, że złoto w przedziwny sposób się zdematerializowało, co- jak widać na załączonym obrazku- nie tylko mnie zastanawia...


Po drugie- ukarano degradacją olsztyńskiego sędziego Juszczyszyna, ponieważ ośmielił się zażądać list poparcia do nowej KRS, które- prawomocnym wyrokiem sądu- już dawno powinny być przedstawione -a nie są.
Mój duży szacunek, panie Sędzio!

Po trzecie- umorzono postępowanie prokuratorskie w sprawie wieszania na szubienicach portretów posłów UE. Po dwóch latach drobiazgowych- podobno- dociekań...

I tak każdego dnia coś...

Zwariować można!!!

Dla higieny umysłowej.

Odkąd zaczęłam prowadzić bloga /już ładnych parę lat temu!/ i przy penetrowaniu internetu trafiałam na jakieś memy, które zatrzymywały mnie z różnych powodów: polityczne, refleksyjne, zabawne, filozoficzne itp., podbierałam je- bez pytania o zgodę -do swoich zasobów.
Część się zdezaktualizowała ale to, co kiedyś było zabawne, zabawne jest nadal. No to się podzielę, żeby choć na trochę oderwać się od ponurej politycznej rzeczywistości.
Miłego weekendu WSZYSTKIM! :))

Memy wybrane na chybił-trafił, zupełnie przypadkowo- ot, dla wywołania uśmiechu... 
Dobrego Wam! :)))

Nowa forma głosowań

Nowa forma głosowań w polskim parlamencie. Tego już nawet komentować się nie chce!
Z Trybunału Konstytucyjnego zrobili stajnię Augiasza, parlament do cna stracił swoją wcześniejszą rangę... eeee!! Szkoda języka strzępić!! :(((

 

Kandydaci na kandydatów

Ostatnio ciężko mi się myśli o polityce, chociaż jakieś perspektywy zmian na lepsze zdają się pojawiać na horyzoncie. Czuję pierwsze drgania przed wybuchem wulkanu i obyśmy tylko nie przespali tego sprzyjającego czasu.

Ostatnia nowość- to kto będzie kandydatem na prezydenta z ramienia PO. Do tej pory królowała p. Kidawa Błońska, w ostatniej chwili zgłosił się Jaśkowiak- prezydent Poznania. Nie wiem, które z nich ostatecznie stanie do boju z obecnym prezydentem. Niezależnie od tego, kto będzie  tym kontrkandydatem- ma moje poparcie, jak również moją prywatną kampanię prezydencką. I moje pełne zaangażowanie.
Ale- jeśli mam być szczera-bardziej widzę p. Jaśkowiaka- ma chłop ikrę!
Przypuszczam, że będą sondaże, debaty, wywiady etc. Jestem ich bardzo ciekawa. Pani Kidawa budzi szacunek, uznanie i w całokształcie dobry odbiór, ale- nie budzi entuzjazmu, w każdym razie we mnie.
No, cóż ! Czas pokaże, jak się to wszystko rozstrzygnie. 
---------------------------------------------------------- 
A z ostatnich prób odchamiania to byłam w Stodole na koncercie. Wysocki, Okudżawa , Cohen , Nohavica- 3 godziny: fajny koncert, super atmosfera.
I tylko trudno mi się było pogodzić z tym, że można zepsuć przekładem i interpretacją utwory, których- wydawałoby się- zepsuć się nie da /Cohen/... Da się! :((( Pozostali- bez zarzutu!

Co by było, gdyby...

Im człowiek starszy, tym częściej robi resume własnego życia i zastanawia się, czy mogło być inaczej, jak mogło być inaczej, dlaczego było jak było...
Znam to z własnego doświadczenia i coraz bardziej zbliżam się do przekonania, że wszystko czemuś jednak służyło, że wszystkie dotychczasowe doświadczenia były budulcem mojego "ja", że i plusy, i minusy są potrzebne, żeby poznać siebie, osadzić się w sobie i stwierdzić, że moje życie nie było, nie jest i chyba już nie będzie tak całkiem bez sensu...
Zawsze interesowała mnie psychologia i jej możliwość wpływania na ludzkie losy.
Ostatnio Córcia podrzuciła mi świetny mini wykład Jacka Walkiewicza i słuchałam z uszami na baczność i otwartą gębą! Są ludzie- gawędziarze, którzy trafiają do człowieka- wydawałoby się- bez większego własnego wysiłku, ot- taka pogawędka dobrych znajomych!  Cudownie się tego słucha, choć nagranie jest sprzed lat. Ale to nie jest ważne. Treści są wciąż i DLA KAŻDEGO aktualne, bo póki życia, póty możliwości samorealizacji. 
Sprawdźcie, proszę, sami :

Miłego weekendu! :))

Byłam.

Wczorajszy dzień poświęciłam na kulturę przez duże "K". Byłam w Centrum Sztuki Współczesnej i w Kinotece na filmie "Boże Ciało".

Być może stali bywalcy tego muzeum nie mają problemów- ja mam. I to właściwie problem bardziej organizacyjny niż wystawienniczy. Otóż po raz kolejny czuję się w Zamku Ujazdowskim nieproszonym gościem, niemal zawalidrogą. Po pierwsze- poszłam na wystawę z marszu, nie wiedząc nawet, na co idę. Niby spokojnie mogłam sprawdzić w internecie, ale nie sprawdziłam- no, tak czasem bywa! Tak więc nie wiedziałam, na co idę i nadal nie wiem, jaki był tytuł wystawy, bo nadal nie sprawdziłam a wewnątrz muzeum nigdzie się na taką informację nie natknęłam. Optowałabym za tytułem "przestrzeń i czas", bo elementy wystawiennicze na to mi wyraźnie wskazywały... rodzaj retrospektywy...
Kolejny problem to trasa zwiedzania i brak jakichkolwiek wskazówek- albo ja ich nie widziałam. Gdyby nie to, że ruszyłam za parą młodych ludzi, to stanęłabym jak sierotka Marysia na dziedzińcu, nie wiedząc, gdzie się ruszyć...
Dalej to umiejętność /a raczej jej brak/ korzystania z oprzyrządowania przy specyficznie urządzonych pomieszczeniach a panie bileterki albo były podobnie niekumate jak ja, albo im się nie chciało starej babie tłumaczyć, co jak działa i dlaczego...tym samym nie ze wszystkim się zapoznałam.

Lubiłam chodzić do CSW raz na jakiś czas, bo zawsze trafiałam no coś, co mnie zaintrygowało, zachwyciło bądź przewróciło do góry nogami dotychczasowe spojrzenie na sztukę. Tym razem było bez emocji a nawet z pewnym zawodem. To tyle. Wyjątkowo nie zrobiłam żadnego zdjęcia.

A film?
Też niewiele o nim powiem. Jest we mnie. I tyle mam niepewności, wahań, rozhuśtanych emocji, z którymi cały czas jeszcze nie umiem się zmierzyć do końca, że dziś na pewno niczego sensownego nie napiszę. Film jest typowany do Oskara i nie zdziwię się, gdy tego Oskara zdobędzie!
Jest mocny, brutalny , okrutny a jednocześnie tyle w nim piękna i duchowości... Mam wrażenie, że każdorazowe obejrzenie go  odsłoni nowe, wcześniej niezauważone, możliwości interpretacji. Będę go chciała obejrzeć jeszcze raz... nie daje mi spokoju...

Prezydent+

I tak już się spóźniłam ze swoimi dywagacjami, jako że dyskusja na temat następnej prezydentury trwa co najmniej od półtora tygodnia albo dłużej.
Czasem lubię sobie "przekartkować" Demotywatory, choć daleko im do tych sprzed lat- lekkich, dowcipnych , niekiedy złośliwych. 
Dziś znalazłam TO i nie wierzyłam własnym oczom.  Opcje są trzy: 1) ktoś się podszył pod prezydenta i tym samym podłożył mu świnię; 2) prezydent sam z siebie po raz kolejny błysnął dowcipem; 3) ja jestem trep i nie zrozumiałam, o co chodzi. No to rzeczone znalezisko!

Dodam tylko od siebie, że jeśli to nie jest robota jakiegoś wrednego trolla a rzeczywiste autorstwo, to sama miałabym ochotę skorzystać z dyspensy i puknąć w kask tego pana, żeby oprzytomniał! Ku chwale ojczyzny!!!
No i tym samym wstęp mamy za sobą.

 Na hasło: kto na prezydenta, w pierwszym odruchu powiedziałabym- każdy, byle nie obecny! Ale to wcale nie jest taka prosta odpowiedź, bo skoro obecna głowa państwa cieszy się  poparciem +/-50% elektoratu /zupełnie nie rozumiem, jak to jest możliwe!!!/, to jednak z tym wyborem trzeba być dość ostrożnym, żeby nie uruchomić powiedzenia: "zamienił stryjek..."

Pozwolę sobie zrezygnować z własnych wywodów i przytoczę red. Tomasza Lisa. W gruncie rzeczy należałoby przepisać cały artykuł, ale boję się, że o to redaktor mógłby mieć do mnie pretensję- i oczywiście miałby rację! Zatem- dłuższe fragmenty /Newsweek, nr 44/2019,  28.10-3.11.19,  str.4, Wszyscy następcy prezydenta/:

Co o obecnym prezydencie?
"Jako strażnik konstytucji został jej naczelnym niszczycielem, a dzieło destrukcji wielokrotnie potwierdził własnym podpisem. Jako zwierzchnik sił zbrojnych bezczynnie przyglądał się ich bezprzykładnemu osłabianiu. Jako teoretyczny współautor polskiej polityki zagranicznej w stu procentach żyrował podwieszenie całej myśli dyplomatycznej pod obecną władzę prezydenta USA, któremu grozi ekspulsja ze stanowiska. Jako człowiek, który powinien naród jednoczyć, był cheerleaderem operacji dzielenia narodu prowadzonej latami przez jego de facto pryncypała. Jako teoretyczny symbol ciągłości państwa promował ideowo nacjonalistyczną, a intelektualnie "czytankową" wersję polskiej historii. Nie reagował ani wtedy, gdy łamano prawo, ani wtedy, gdy marniało i karlało państwo. Swój urząd całkowicie podporządkował interesom rządzącej partii i jej szefa, degradując prezydenturę i politycznie, i moralnie. I ten oto człowiek, zamiast wstydliwie przygotowywać się do wyprowadzki z pałacu, uchodzi za mocnego kandydata."
I teraz:
"...czego właściwie od głowy państwa oczekujemy.  Może po prawie pięciu latach zamiany prezydentury w mem wystarczy nam, by w pałacu zainstalował się ktoś, kto nie będzie łamał prawa, opowiadał głupstw, czapkował szefowi partii i pokrzykiwał w czasie swoich wystąpień, jakby wszystkie smutne refleksje o tym, jak sprawuje urząd, chciał zagłuszyć." 
To niewątpliwe minimum, ale:
"... byłoby dobrze,  gdyby na przykład nie był wtedy tylko ciut lepszy od Andrzeja Dudy, ale wystarczająco dobry, by być partnerem dla Trumpów, Bidenów, Macronów, pań Merkel czy Putinów tego świata, a nie delikwentem przeszczęśliwym, że jest z nimi na zdjęciu. Tak, pamiętam, Lech Wałęsa mówił, że mamy takiego prezydenta, na jakiego zasługujemy, ale wciąż chcę się łudzić, że zasługujemy na więcej."

JA TEŻ!!