Rodzaje powrotów.

 Dawno nie było o kocie, więc dwa słowa o obserwacjach kocich powrotów.

Wspominałam, że rejon wędrówek Bąbla to stosunkowo niewielki krąg wokół domu, wspominałam też, że Bąbel ZAWSZE śpi w domu. Czasem nawet usiłuje wyprosić wieczorne /po 18,00/ wypuszczenie na dwór, ale nic z tego, wieczór i noc spędza w domu.

Naprzeciwko naszej furtki jest jezdnia, chodnik i gęstwina krzaczorów różnej maści: kwitnących i nie, kolczastych i nie. Jest to ukochane miejsce naszego kota. Co tam robi, nie mam pojęcia, bo nie sposób sprawdzić, prawdopodobnie poluje.

W każdym razie, jeśli powinien już być w domu a jeszcze go nie ma, to najprawdopodobniej przebywa właśnie w tych krzakach.

Są trzy wersje jego powrotów do domu.

Wersja pierwsza:

Bąbel wraca sam, kieruje się do miseczki z karmą, my zamykamy drzwi /w lecie są uchylone, żeby mógł wchodzić i wychodzić, kiedy zechce/, sprawa jest zamknięta.

Wersja druga:

Bąbel ociąga się z powrotem, więc nie pozostaje nic innego, jak osobiście zaprosić go do domu. Tak więc  przechodzę przez jezdnię, rozglądam się dookoła, czy nikt akurat nie widzi, że rozmawiam z krzakami i usiłuję zwabić kota do domu. Na ogół reaguje na wezwanie i dostojnym krokiem wyłania się z zielonego labiryntu.

Podchodzi wtedy do mnie, pozwala się pogłaskać, biorę go na ręce i zanoszę do domu. Reszta jak w wersji pierwszej.

Ale nie zawsze jest tak słodko.

Raz na jakiś czas Bąbel dostaje świra i pokazuje, na co go stać. Nie dzieje się to często, ale się dzieje i zupełnie nie wiem, z czym to powiązać: czy w tej gęstwinie rosną jakieś kocie środki odurzające, czy kot po prostu sam z siebie ma czasem potrzebę pokazania nam naszego miejsca w jego kocim życiu.

I wtedy występuje wersja trzecia.

 Kot, co prawda, pokazuje się, ale nie ma najmniejszego zamiaru dać się złapać i albo z powrotem daje nura w krzaki, albo sprytnie uskakuje z zasięgu ręki i zaczyna się bawić w "goń mnie!" Jest oczywiste, że taka zabawa nie ma dla mnie najmniejszych szans powodzenia, toteż rezygnuję i wracam do domu, by za jakiś czas powtórzyć całą operację od początku albo prosić męża, by spróbował zwabić kota do domu, bo wiele razy mu się to udawało, choć też nie zawsze.  

 

 

 

 

Nie takie to proste złapać kota, gdy nie ma na to ochoty!

Człowiek się zmęczy a rezultat pościgu zerowy.

Można tylko liczyć, że Bąbel sam z siebie zdecyduje się wybrać wariant pierwszy i sam wróci do domu albo wybierze wariant drugi i wreszcie pozwoli się 

złapać.

 

Za to, gdy jest już w domu, wszyscy są szczęśliwi: my- że w taki czy inny sposób udało się kota przywabić do domu, Bąbel- bo wskakuje mi na kolana i spokojny, najedzony, smacznie przysypia.

Fajny ten nasz kociak, prawda?...