Moje przygody z językami

Nigdy nie ukrywałam, że jestem panią w słusznym wieku i określenie "leciwa staruszka" coraz bardziej do mnie pasuje, choć bronię się przed tym jak mogę.

Otóż w czasach mojego dzieciństwa/młodości nauka języków obcych była mocno niedoceniana. Najdłużej tłoczono nam w głowy język rosyjski, ale i ten- nieużywany i lekceważony przez lata- niewiele pamiętam.

W ogólniaku był francuski i łacina. Mnie się trafiła łacina- i znowu: w VIII klasie, czyli pierwszej licealnej mieliśmy znakomitego łacinnika, ale- prowadził nas tylko przez rok. Później przyszedł do nas dziadek /z ówczesnego mojego punktu widzenia; teraz powiedziałabym, że pan w sile wieku/, który w żaden sposób nie umiał sobie z nami poradzić, w związku z czym i niczego nas nauczyć nie zdołał.

Z angielskim nigdy nie miałam do czynienia- czarna magia.

Byłam już dorosła. Nadeszły zmiany. Wszyscy rzucili się do nauki języka angielskiego. Ja miałam dodatkową motywację, bo: 1) miałam znajomą, która znała doskonale język, 2) w czasie urlopu miałam szansę wyjechać do roboty za granicę...Wzięłam się za naukę bardzo skrupulatnie, ale ... i tym razem niewiele z tego wyszło- no, jakoś nie chłonę języków jak gąbka!;(

Kolejne podejście miałam już na emeryturze- w ramach uaktywniania seniorów zorganizowano kurs, nie wiem, czy nie dotowany z pieniędzy unijnych, w każdym razie dla nas za frajer. I jak tu nie skorzystać? Chętnych było sporo, ale jeszcze się załapałam. Regularnie chodziłam na zajęcia, odrabiałam prace domowe, pisałam sprawdziany. I - skończyłam kurs podstawowy, i- mam na to nawet stosowny certyfikat, opieczętowany i podpisany jak należy!! Zuch babcia, prawda? Dodatkowo, żeby utrwalać wiedzę, codziennie grzebałam po kilka minut w internetowym Duolingo,  Nic, tylko brać przykład ze starszej pani. ;)))

Czy nauczyłam się języka choćby w tycim zakresie? A skąd!! Jak byłam głąbem kapuścianym, tak nim pozostałam- tyle że z certyfikatem.;)))

Dowód?

Któregoś razu znajoma z kursu spytała:- Zaglądasz jeszcze czasem do angielskiego? - No, chyba!- oświadczyłam dumnie. - Powiedz mi, co znaczy po angielsku "is"? /być może był to inny, choć równie podstawowy wyraz, to tylko przykład/.  A u mnie mgła przed oczami:- Nie mam bladego pojęcia!! Dźwięk jakiś- i tyle. Po chwili dotarło do mnie, że mimo tych wszystkich zabiegów i wysiłków, ja nadal nic nie umiem.

Tak mi się to wszystko przypomniało, gdy trafiłam na mema:

 

Czy dałam sobie spokój z angielskim? Otóż nie!

Codziennie zaglądam na moje zaprzyjaźnione Duolingo i mozolnie po wiele razy robię te same ćwiczenia- tyle tylko, że już bez niepotrzebnych złudzeń, że kiedykolwiek nauczę się języka. Robię to wyłącznie jako odrdzewiacz dla mózgu, jak odgadywanie ukrytego w literówce hasła. 

I całkiem mi z tym dobrze, bo wiem, że to robię dla siebie, dla dbałości o własną kondycję umysłową, która do tej pory jeszcze siako-tako mi służy.

 

 

Miłego i spokojnego weekendu! :) 

I oczywiście zdrowia! :))