Panisia

 To była wspaniała kobieta! Stara, schorowana, podpierająca się laseczką, żeby ulżyć chorym nogom. Opiekunka naszych dzieci. Właściwie miała zająć się najmłodszym- małą córeczką, za małą do przedszkola, żłobka nie było. W gruncie rzeczy przedszkola na miejscu też nie było, ale przynajmniej kilkoro dzieci dowożono.

Dla wszystkich była panią Marysią, ale maluchowi trudno było wymówić, więc została "panisią"- zresztą później także dla całej rodziny.

Początkowo trochę się jej bałam. Była ostra, zasadnicza, nie owijała w bawełnę i jeśli jej się coś nie podobało waliła prosto z mostu. 

Złoty człowiek, dobry do szpiku kości. Uczciwy, prostolinijny, odpowiedzialny. Dzieciaki ją uwielbiały, myśmy ją ogromnie cenili i szanowali, staraliśmy się realizować każdą jej prośbę- dużo ich zresztą nie miała. I ona nas polubiła i traktowała jak rodzinę. Była samotna, własnej rodziny nie założyła i choć nieco dalszej rodziny było całkiem sporo, to lubiła być  także z nami.

Zawsze myślę o niej z dużą wdzięcznością i ogromną sympatią. Co roku zapalamy lampkę, stawiamy kwiatek. 

W każdym kolejnym roku listopadowe święto to jej dzień i moja/nasza pamięć. Pani Marysiu! Dziękuję za opiekę nad naszymi dziećmi,  dziękuję, że była Pani z nami, że była Pani prawdziwym szlachetnym człowiekiem o gorącym otwartym sercu. Dziękuję, Panisiu!